Dit is een nogal praktische vraag en ik ben geneigd om het op te lossen en te zeggen dat diegene mag werken die van grotere financiële meerwaarde kan zijn voor jullie gezin. Of van grotere meerwaarde voor maatschappij? Daar ga je al… Wat veel interessanter is (vind ik dan), is de vraag waarom het toch zo lastig is om daar afspraken over te maken. Speelt er iets van machtsstrijd? Gevoeld gebrek aan gelijkwaardigheid?
Om het met de woorden van Mark Rutte te zeggen (deze zin had ik tot gisteren ook niet zo snel zien aankomen, hoor!): “Let een beetje op elkaar”. Werk is meer dan alleen inkomen voor het gezin of toegevoegde waarde aan de maatschappij. Ik merk in deze tijd, nu ik gedwongen full-time moeder ben, meer dan ooit dat werk voor mij ook afleiding, een uitlaatklep en energiebron is. En dat zorgt ervoor dat ik een enigszins gebalanceerde vrouw voor mijn man en moeder voor mijn kinderen kan zijn. Want als één van de partners na drie weken quarantaine naar een psychiatrische instelling afgevoerd moet worden, hadden we misschien wat beter op elkaar kunnen letten en elkaar meer werktijd mogen gunnen.